وی گفته: اکنون داروخانه‌ها به دردسر افتاده‌اند و احتمال آن وجود دارد که مجددا نسخه‌ها را نقدی حساب کنند؛ این موضوع از دست ما نیز خارج است چرا که فشار اقتصادی بر داروخانه‌ها بسیار شدید است و اگر این کار را هم انجام دهند، به‌نظر ما موجه است.»
نمی‌دانم چرا با مطالعه این خبر تهدیدگونه به یاد ماجرای اخیر گروگانگیری مردم در قضیه پرداخت نشدن طلب‌های شرکت ملی پخش فراورده‌های نفتی ایران از شرکت‌های هواپیمایی افتادم. آنها نیز با این استدلال که ده‌ها میلیارد تومان از ایرلاین‌ها طلب دارند بنزین‌دهی به هواپیماها را متوقف کرده و هزاران نفر را در فرودگاه‌های سراسر کشور سرگردان کردند. در واقع با این کار انتقام خود را از ایرلاین‌ها گرفته و مسئولان آنها را وادار به پرداخت بدهی‌هایشان کردند.
ظاهرا این رخداد به مذاق سایر صنوف خوش آمده و آنها نیز قصد دارند با گروگان گرفتن مردم، طلب‌های خود را وصول کنند. اما این بار مردمی که قرار است گروگان گرفته شوند مسافران هواپیما نیستند که درد‌سرهایی همچون تأخیر‌پرواز و نگرانی خانواده‌هایشان برای آنها به‌وجود آمد بلکه بیمارانی هستند که گرفتار درد و رنج بیماری بوده و بعد از مراجعه به پزشک و بیمارستان و درمانگاه راهی داروخانه شده‌اند تا داروی خود را بگیرند و به زخم خود بزنند. اینها دیگر مسافر هواپیما نیستند که بشود با آنها بازی کرد و صدایشان هم درنیاید یا اگر در‌بیاید به گوش کسی نرسد.
آقایان! با مردم بیمار شوخی نکنید! آنها را گروگان ندانم‌کاری‌ها و کم‌کاری‌ها و طلب و حساب‌های خود قرار ندهید چرا‌که نظام سلامت کشور بازیچه این و آن نیست و نباید با جان و سلامت مردم بازی کرد. اگر زور دارید با بیمه‌هایی که مدعی طلب از آنها هستید در بیفتید و اگر نمی‌توانید این منصب را به دیگران واگذارید تا بتوانند کاری برای مردم بکنند. با تهدید محاسبه نقدی نسخه‌های دارویی، کک بیمه‌ها هم نمی‌گزد و شاید در نهان نیشخندی نیز بزنند چرا که مردم گرفتار و بیمار مستقیما با بیمه‌ها طرف نیستند که بخواهند به آنها فشار وارد کنند، مردم داروخانه را می‌شناسند.
چه‌اینکه بسیاری از بیمه‌پردازان اساسا حق انتخاب بیمه خود را نیز ندارند و به‌طور اجباری از سوی کارفرمای خود بیمه یک کارگزار خاص شده‌اند. آیا مردم می‌توانند از فردا با این ادعا که بیمه‌ها پول‌های پرداختی آنها را به داروخانه‌ها و پزشکان و بیمارستان‌ها نمی‌پردازند از دادن حق بیمه خودداری کنند؟ آیا انبوه مبالغی که طی سال‌ها به‌عنوان حق بیمه به‌صورت پیش پیش از حقوق کارمندان و کارگران کسر شده و به صندوق‌های بیمه‌ها پرداخت شده قابل برگشت است که کسی بتواند در این‌باره اقدامی بکند؟
آیا این همه دم و دستگاه در نظام سلامت اعم از وزارت بهداشت، سازمان نظام پزشکی، سازمان‌های متعدد بیمه‌گر و شوراهای مرتبط و کمیسیون‌های ذی‌ربط در مجلس شورای اسلامی قادر به حل این معضل نیستند که داروخانه‌داران بخواهند مردم را به گروگان گرفته و مسئولان بیمه‌ها را تهدید به پذیرش نقدی نسخه‌ها کنند؟ نظام درمانی کشور و ازجمله حلقه‌ای به نام داروخانه، با حیات و ممات مردم در ارتباط است و کسی حق ندارد سلامت مردم را بازیچه تسویه حساب‌های خود قرار دهد.
